I have learned from Derrida that a “trace” is the mark of something that no longer exists, yet its absence is not a complete nonexistence — a kind of presence within absence, or absence within presence. As he says, every presence is always dependent on a prior loss or a deferred meaning.
The Derridean trace is that fleeting and unstable moment in which something appears because something else has already disappeared. Thus, a trace is always a sign of death and, at the same time, a sign of life.
In these images, the trace is the interval that separates presence from absence and, at the same time, binds them together. During restless and difficult days, I have sought refuge in creating these images on photographic paper. With the developer — which is meant to reveal the hidden image — I have built dark tones and taken away the paper’s ability to register a new image.
At the same time, with these darknesses I have shaped waves — waves that constantly divide the sky from the earth, and the now from the past.
These images are an attempt to give color to the black days, to the days of absence, longing, and fear. I have tried to hide all these within the darkness of the works, yet they have turned into forms — forms of restlessness that constantly change. The papers are alive. None of them has been fixed. I want to see how they will change in cloudy days, sunny days, in slanted light or under the full blaze of the sun.
I want to keep the duality of presence and absence within all these living traces. I want those images that have not yet had the chance to appear, to someday reveal themselves in their desired light.
از دریدا یاد گرفتهام که «رد » (Trace) یعنی اثری از چیزی که دیگر نیست، اما نبودنش هم کاملاً نبود نیست — نوعی حضورِ در غیاب، یا غیابِ در حضور. به قول او هر حضور، همواره وابسته به فقدانِ پیشینی یا تأخیرِ معنایی است.
رد دریدایی، آن لحظهی گذرا و ناپایدار است که در آن چیزی ظاهر میشود چون چیزی پیش از آن ناپدید شده. در نتیجه رد همواره نشانهی مرگ و توامان نشانهی زندگی است.
در این تصویرها، رد همان فاصلهای است که حضور را از غیاب جدا و در عینحال به آن پیوند میدهد. در تمام روزهای بیقراری و روزهای سخت، پناه بردهام به ایجاد این تصویرها روی کاغذ عکاسی. با داروی ظهور که میبایست تصویر پنهانی را آشکار کند، طیفهای تیره ساختهام و قابلیت ثبت تصویر جدید را از کاغذ گرفتهام. در عین حال با این تیرگیها موج ساختهام؛ امواجی که مدام آسمان را از زمین و اکنون را از گذشته جدا میکند.
این تصویرها تلاشیست برای رنگ دادن به روزهای سیاه، روزهای غیاب، روزهای دلتنگی، روزهای ترس. تمام اینها را خواستهام در تیرگی این کارها پنهان کنم، اما شدهاند شکل، شکلهای بیقراری که مدام تغییر میکند. کاغذها زندهاند. هیچکدام را تثبیت نکردهام. میخواهم ببینم در روزهای ابری، روزهای آفتابی، در نورهای مایل یا ظل آفتاب چطور و چقدر تغییر میکنند.
میخواهم دوگانه حضور و غیاب را در تمام این ردهای زنده حفظ کنم. میخواهم آن تصویرهایی که امکان بروز نیافتهاند، روزی در نور دلخواهشان آشکار شوند.
